A la Casa

Dinsdag 2 mei Zijn we om 4 uur op het vliegveld aangekomen in Guate alwaar we om 6 uur zouden vertrekken. Zouden ja, voor het laatst werden wij geconfronteerd met de guatemalteekse manier van reizen om half 6 bleek er namelijk een of ander klein prive vliegtuigje op de landingsbaan te staan met daaromheen 6 bombero's municipal (brandweerwagens). Het vliegtuigje had olie gelekt en kon blijkbaar niet vliegen.

De start en landingsbaan lagen zo dicht bij elkaar dat daardoor het hele vliegveld voor 2 uur platlag. Vervolgens moesten er nog ongeveer 8 vliegtuigen landen waarna er wij pas konden opstijgen. Op naar San Jose dachten wij... Een vriendelijke stem in het vliegtuig deelde ons echter mede dat wij naar Flores gingen (Andere kant van Guatemala en ergens midden in de Jungle?!). We zouden hier vanwege een technische stop landen..... tja is het vliegtuig dan wel in orde?? Eenmaal in Flores aangekomen bleek de technische stop in te houden dat we moesten tanken.... met echte Jet Fuel voor de TIKAL JET' We gingen hierna wel echt door naar San Jose wat gelukkig toch de bestemming van het vliegtuig bleek. Hier werden we geconfronteerd met echte Costa Ricaanse efficientie. We werden vanuit het vleigtuig in een bus vervoerd naar.... het vleigtuig ernaast! wat ongeveer 20 meter lopen was. Hier moesten we dan overstappen op onze Iberia vlucht naar Madrid. Inmiddels waren we al ongeveer 4 uur te laat, maar ja wij hadden alle tijd, we moesten toch heel lang wachten in Madrid. Nu nog maar 2 uurtjes. In Madrid kwamen we aan op het nieuwe vliegveld. Erg mooi , maar ze hebben er nog niet van klokken gehoord, maar je wordt wel geacht op tijd voor je boarding te verschijnen, ze roepen de vluchten namelijk niet meer om. En wij liepen 7 uur achter.... Uiteindelijk een snelle vlucht naar NL waardoor we een half uur te vroeg aankwamen op Schiphol. Laatste stukje met de trein verliep gelukkig erg soepel.

Rond 23.30 woensdag 3 mei aangekomen op de bekkerstraat...

El dia de regressa

Met de verzekering wil het niet echt lukken, vandaar dat we gisteren besloten om zelf contact op te nemen met Iberia (luchtvaartmaatschappij). Eerst gingen we bellen, maar dat is toch nog een beetje lastig in het spaans. En een slechte lijn, en ook nog duurder dan bellen naar NL. Dus wij met de bus naar het vliegveld, maar Iberia had de komende uren geen vluchten, dus was er niemand. Dan maar naar het kantoor van Iberia (ook in Guate). Daar hadden we in 5 minuten een vlucht terug kunnen regelen. We hebben hem nog niet bevestigd maar in principe gaan we dinsdag 2 mei terug. We komen dan woensdagavond pas aan want we moeten nog 8 tijdszones terug vliegen. Dus nog 4 dagen Antigua en dan weer terug! We hopen dat het weer nog een beetje beter wordt in NL, want we zijn hier erg gewend aan elke dag lekker weer! Tot snel P.s. we hebben foto's toegevoegd aan de posts van Roatan en la Tigra!

Una dia de problemas

Het ging weer eens niet zoals verwacht, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Vanochtend een mail ontvangen van de vezekering. Met de mededeling dat we niet meer verzekerd zijn. Wat?! Niet meer verzekerd, maar het stond er echt. Wij bellen naar de verzekering. En ja, volgens hun gegevens was onze verzekering verlopen. We hadden een verzekering voor 60 dagen afgesloten, en na 3 maanden is die wel verlopen ja. Maar we konden ons al niet voorstellen dat we zo stom waren geweest. Dus wij naar NL bellen. Polis laten checken, het bleek gelukkig toch een doorlopende reisverzekering te zijn! Weer terug bellen, hoe moet het nu. Polis laten faxen, maar ja in NL was het alweer avond, dat wordt dus de volgende dag. Hopelijk is de polis voldoende en gaan ze nu alsnog een vlucht voor ons boeken. Ze hadden ons eigenlijk gepland voor donderdag 27 april, maar dat gaat nu niet meer lukken. Moesten dan om 5uur s ochtends vliegen, maar we kunnen niet voor die tijd bellen. Afwachten dus, en veel stress. Na het bellen naar de Lavanderia, waar we onze was uit de droger wilde halen, nog meer stress, de droger was leeg! Droger ernaast controleren... ook leeg ! Aan de vrouw van de lavanderia vragen.... wist van niks. Alle drogers controleren Gelukkig, we hadden ons vergist! In de laatste zat toch onze was, waarschijnlijk nog een beetje met ons hoofd ergens anders..... Om te ontstressen maar naar Guate gegaan, waar we cd's gingen kopen. Best de moeite is hier goedkoper. Weer terug in Antigua met een beetje minder stress en geld. Wordt vervolgd....

Regressamos a Holanda

Tijdens het reizen door Honduras kregen we het bericht dat het toch slechter gaat met Peter (vader van Catherine). Dit heeft ons doen besluiten om eerder terug te keren naar het koude Nederland. Omdat de afstanden die we moesten afleggen in Honduras ons toch een beetje tegenvielen hebben we Costa Rica maar helemaal geschrapt. Daar moeten we nog een keertje voor terug komen. De lange afstanden hebben vooral te maken met de busroutes. Je kan vaak niet rechtstreeks, maar moet voor zo ongeveer heel Honduras over San Pedro Sula reizen. En dan te bedenken dat deze stad niet in het midden maar in het Noord westen van het land ligt. Het Noord oosten is een groot natuurgebied. Maar dit heeft tot consequentie dat je reis met gemiddeld 4 uur wordt verlengd. Niet echt aan te raden dus. We hebben toen in Tegucigalpa besloten om nog naar Copan te reizen en daarna terug naar Antigua, alwaar we gisterenavond aankwamen. Nu laten we onze tickets omzetten naar waarschijnlijk ergens deze week. Maar dat hangt af van de luchtvaartmaatschappij. Sinds dit weekend is in Antigua de regentijd aangekomen. Dit houd in dat het nu laat in de middag elke dag regent. Hebben we dat ook nog even meegemaakt! Het valt trouwens reuze mee, zo hard regent het helemaal niet, het duurt alleen erg lang voordat het weer ophoud. Beetje Nederlandse toestanden. Behalve dan dat als het niet regent het nog steeds 30 graden is en de zon volop schijnt. En doordat we tussen de vulkanen zitten is er ook steeds onweer. Dus tot snel! Kunnen we alle belevenissen live vertellen, want er is natuurlijk nog veel meer!

Copan

Na 7 uur in de bus zitten eindelijk aangekomen in Copan. Hier hebben (gelukkig) 2 belgische stelletjes een hotelletje opgezet dat volledig voldoet aan al onze europese behoeftes... S'avonds lekker gegeten en de bus voor volgende dag (richting Antigua) besteld. De volgende dag waren we allebei ver voor de wekker wakker dus we konden relaxed ontbijten en nog naar de ruines gaan kijken. Omdat de bus naar Antigua al om 12 uur vetrok, moesten we wel een beetje opschieten. Dus wij maar met de tuc tuc naar de ruines. Het had de vorige dag voor eerst geregent, dus wij dachten dat het niet zo heel warm zou zijn. Nou de regentijd gaat hier nog steeds met veel warmte gepaard, want al snel hadden we het weer eens bloedheet. En de ruines van Copan liggen maar gedeeltelijk in de schaduw. Copan was erg mooi, en hed veel gelijkenissen met Quiriga, waar we ook geweest zijn. De ruines liggen in een soort vallei, met aan twee kanten een rivier, begrijpelijk dus dat dit een machtige stad moet zijn geweest. Ze hebben 20 km verder ook nog beelden gevonden waarvan ze vermoeden dat die uit Copan komen. Het grappige is dat ze overal in de omgeveving van Copan ook nog stukjes ruine hebben. Dus langs de weg lijkt het wel of de ruines gewoon verder gaan. Ze hebben ongeveer 20 papegaaien rond fladderen in Copan, van die hele grote, die gedeeltelijk tam zijn. Ze heten Macaw papegaaien, en het zijn dezelfde als de wilde in Roatan. Verder zagen we nog allerlei kleine beestjes, zoals een slangeteje en veel vogels. Even dachten we dat we een Quetzal zagen (de nationale vogel van Guatemala), maar dit bleek toch een ander exotisch exemplaar.

La Tigra. Parque Nacional

Gisteren na een meer dan 12 uur duurende reis aangekomen in Tegucigalpa (hoofdstad Honduras). De enige prive kamer van posada ¨Tobacco Road Inn¨. Redelijk goed mar nog steeds heeeel veel muggen. Eerste poging om een restaurant te vinden uit de lonely planet falicant misgelopen door een slechte kaart van de stad,slecht aanwijzingen van personen en teveel donkere steegjes, dus bij McDonalds gegeten. Vanochtend om 5.30 opgestaan om de bus naar ¨La Tigra ¨te nemen. Na ongeveer 1 uur in de bus werden we afgezet bij een dorpje de rest moeste we lopen dit zou twintig minuten duren. Na 55 minuten lopen waren we eindelijk aangekomen bij de ingang van het park. Daarna moesten we nog 20 minuten lopen naar het bezoekers centrum dus we waren al een beetje moe toen we daar aankwamen. Nog even een rolletje gekocht voor camera met telelens(voor dieren fotografie). Route gekozen en begonnen met lopen , de paden waren erg duidelijk en dus makkelijk te volgen. Als eerste liepen we door een nevelwoud. Dit was echt heeel erg indrukwekkend doordat de temperatuur nog best hoog is maar het bos bijna continu in de wolken ligt (hoog in de bergen) onstaat er een soort oerwoud klimaat. met veel mos en parasiet planten. Tijdens de trip regende het ook een aantal keren maar door de dichte bebossing blijf je wel redelijk droog. Vervolgens ga je weer dalen en zie je het bos veranderen de vogels fluiten hier erg mooi! Er was ook nog een waterval maar die hebben we niet gezien( we zijn namelijk niet goede pad gelopen). Het is mooi om te zien hoe op zo´n klein oppervlakte door de grote hoogte verschillen zoveel verschillende klimaten vindt. Uiteindelijk weinig dieren gezien, alleen klein soort zwijntje, ondifinieerbare vogels in verre bomen een muilezel en (heeel mooi) kolibri´s op rijkwijdte. dus weinig foto´s van gehoopte dieren...en wij maar hopen op een poema!(of luipaard). Op het laatst ng erg moeten rennen voor de bus, ook al bleek vervolgens dat die een uur later was. Vanuit het park was het nog 1,5 uur lopen naar de bushalte en nog een uur in bus naar tegucigalpa. In Tegucigalpa gingen we uit eten in een Local restaurant, waar ze goed eten maakte, maar op een voor ons aparte manier. Ze maken alles vers, maar een voor een, dus eerst krijgt de een te eten en daarna de ander. Tja het is maar wat je gewend bent! Morgen weer een lange rit in het vooruitzicht. Terug naar Copan, om daar de ruines te bezoeken. Het belooft weer een 7 uur durende rit te worden, met hoogstwaarschijnlijk een overstap van en uur. Het is toch allemaal nog wel ver uit elkaar hier in Midden Amerika!

We zijn ook erg gewend aan Guatemala, wat inhoud dat we nogal eens opkijken van de Hondureños. Al hebben ze ook wel enige gelijkenis. Ze houden hier namelijk ook van keiharde muziek.

Roatan, Islas de Bahia

Onze reis begon goed, met om 3 uur s nachts opstaan. Om vervolgens om 4 uur te worden opgehaald. Met de shuttle(minibus) naar Copan (Honduras). Zes uur later en geen zin meer om te zitten waren we in Copan. Daar moesten we met paspoort en ticket een niuew ticket halen voor de bus naar La Ceiba. Om een of ander reden duurde dit heel lang, en begrepen we er niks van. Waarom moetsen ze onze paspoorten hebben terwijl we net bij de grens waren gecontroleerd? Later bleek dat dit een normale procedure is van de busmaatschappij waar we mee reisden. We kwamen hierdoor wel in contact met Morten en Susanne(uit Noorwegen), die ook bij ons in de shuttle zaten en die ook naar La Ceiba wilden. Voor La Ceiba moesten we ook nog overstappen, dus toen we eenmaal aankwamen hadden we echt geen zin meer. We wilden naar hetzelfde hotel als Morten en Susanne, en eenmaal daar bleek het hotel kamers te verhuren met 2 tweepersoonsbedden. Om een of ander reden was het goedkoper om met zijn vieren een kamer te huren, niet alleen per persoon, maar ook de totaalprijs ging hierdoor omlaag. Omdat we allemaal de volgende dag door wilden naar Islas de Bahia besloten we een kamer te delen. Toen ook maar met zijn 4 en uit eten. La Ceiba heeft niet echt een keus aan restaurants, en aangezien we geen fastfood wilden eten belandden we in een Hondurees duur restaurant. Het eten was oke, maar niet meer dan dat. De volgende dag weer vroeg op, om met de boot naar de Bay Islands te gaan. Morten en Susane gingen naar Utila, en wij naar Roatan. Op de boot zaten we naast amerikanen, die een heel mooi boekje over Honduras hadden,en waarin wij eens even ons hotel gingen uitzoeken. was erg handig! Na een uurtje op de boot kregen we toch enigzins verschijnselen van Zeeziekte. Gelukkig zette dat niet echt door. Met Roatan in het zicht zagen we 2 enorme Cruiseschepen in de haven van het eiland. De amerikanen gingen ons even uitleggen waarom amerikanen zo dol zijn op cruiseschepen, maar konden ons toch niet echt overtuigen. Keifitos, heette het hotel waar we heen wilden, het kon gelukkig, want ze hadden net besloten dat ze de boel eens grondig gingen renoveren, en onze kamer was eigenlijk al klaar om aangpakt te worden. Zo erg zagen de kamers er niet uit, maar ze schijnen toch flink wat schade te hebben opgelopen van Wilma (de orkaan). We hadden wel wat losse tegels in de douche, maar verder waren we tevereden. Roatan staat bekend als een hoog risico gebied wat betreft malaria, nou we weten inmiddels waarom. We hebben nog nergens zulke agressieve muggen gehad. Ondanks Deet zijn we beiden toch een paar keer geprikt. Als je maar uit de douche komt en je begint met je ene voet (in te smeren met deet), prikken ze je snel even in je andere voet. En je hoeft allen maar te smeren, daar waar je geen kleren aanhebt volgens de verpakking. Nou ze prikken hier gewoon door je kleren heen! Hopelijk werkt de paludrine voldoende en hebben we een beetje geluk. Naast de muggen hebben ze ook een flinke populatie aan zandvlooien. Vooral Sander heeft het flink te verduren, hij heeft zeker 20 beten. Catherine heeft het beter met 3 beten. Maar als we zo op het eiland rond keken viel het allemaal nog reuze mee. De rode bultjes waren bij de meeste niet te tellen. Verder is Roatan een erg mooi eiland, echt carribisch, met mooie witte stranden en een helder blauwe zee. De bomen groeien zo ongeveer op het strand, en ze hebben veel tropische dieren. De Garifunas zijn op zijn carribisch relaxed, totdat je ze een leguaan aanwijst. Dan willen ze die vangen en opeten. Verder was het erg heet, zo heet dat we met twee ventilators aan gingen slapen, en het nog steeds te warm was om in slaap te vallen. De eilandbewoners zeiden dat het nu nog een beetje heter was dan normaal. Dus we hebben steeds maar veel uur in het water door gebracht, en in de schaduw. Ze hebben hele mooie papegaaien op Roatan, die steeds rondvliegen, verder hebben ze zeeslangen, en heel veel gekkos. Op de terugreis met de boot zagen we vliegende vissen, heel bizar. We hadden in twee dagen Roatan veel meer bijzondere dieren gezien dan in alle tijd ervoor.

La Merced

Sander met Christina in het zwembad van Hermano Pedro La piscina del Hermano Pedro La procession de La Merced Maria de la Merced (voor Marcel) Paco con su Padre y primo (van de tortilleria)

El plano del viaga

Na ons reisplan ettelijke keren veranderd te hebben, is er nu een definitieve versie (denken we). Maandag ochtend vertrekken richting Copan, om vervolgens verder te reizen naar La Ceiba (Honduras). Met de geweldige aansluitingen hier moeten we dan in La Ceiba overnachten. De volgende dag kunnen we dan naar Roatan, een van de eilanden van de Islas de Bahia. Moet heel mooi zijn, en schijnt de goedkoopste plek ter wereld te zijn om te duiken. Na twee dagen Roatan willen we verder reizen naar de hoofdstad van Honduras. Daar willen we een dag een natuurpark bezoeken. Daarna willen we naar Nicaragua, om door te reizen naar Costa Rica. In Costa Rica gaan we nog aan het strand liggen, en willen we een boomtoppen toer maken of iets dergelijks. Dan zijn onze 2 weken wel weer om, want het is allemaal toch nog wel ver weg. En ze hebben hier nog niet echt gehoord van logische aansluitingen, zodat je ergens in een dag kunt komen. Je moet steeds ergens overnachten. We wilden eerst direct naar Costa Rica, maar dat duurt 3 dagen met de bus. Toch maar niet... Sinds gisteren is Semana Santa echt begonnen, en vandaag komen er dan ook 2 processies. Tegelijkertijd, dus we zijn benieuwd hoe dat gaat. Het is vandaag koud, maar 20 graden en geen zon. Catherine is zo half ziek. Salsa lessen gaan beter, maar nu hebben we even pauze.

Picturas de fotografias

Catherine met Norma en Hernanda Marysol op het plein van de ruines van het paleis van Dona Beatriz de la Cueve. We gingen bananensplitten eten. De vader van Norma, hij bouwt aan een nieuw huis voor Norma en Hernanda Marysol Catherine met Nelson, een echte indiaan! De kinderen in de Jacussy Maria in de nachtelijke processie van San Bartolome

Las ruinas mayas Ixmche

Voor het uitje van afgelopen zaterdag twijfelden we tussen de ruines in Copan (honduras) of de ruines van Ixmche (Guatemala). De ruines van Copan zijn 1 van de meest bezochte maya ruines terwijl Ixmche nauwelijks wordt genoemd in de lonely planet. Uiteindelijk hebben we gekozen voor Ixmche omdat deze maar 2 uur reizen zijn terwijl Copan 6 uur reizen is. Uiteindelijk een hele goede beslissing het bleek namelijk een hele mooie Site te zijn waar bijna geen toeristen komen. Om er te komen moesten we met de chickenbus reizen wat op de heenreis betekende dat we 20 minuten moesten staan. Ixmche ligt vervolgens 6 kilometer (afgelegd in pick-up)vanaf de "Pan-amarican highway" voorbij de allereerste hoofdstad van Guatemala Tecpan.

De ruines waren heel goed behouden omdat de Spanjaarden geallieerden waren van het kaqchikel volk (met als hoofdstad... Ixmche). Het is leuk om te zien hoe de architectuur van deze "late" maya's anders is van die van de "vroege" maya's in Tikal. Zo hebben ze niet alleen lagere piramiden maar hebben deze ook inhammen op de hoeken, is de constructie iets minder ingenieus etc etc... De stad ligt op een soort schiereland tussen ravijnen, hierdoor erg goed verdedigbaar en in het achterste stuk van de stad (de ruines zijn her bjina helemaal verdwenen) worden ook nu nog maya rituelen uitgevoerd. Ook nu waren ze bezig en hebben we een tijdje toegekeken, een van de indianen kwam een praatje met ons maken en legde de basis van de maya religie aan ons uit. Erg leuk!!!

Vrijdag hadden we niet zoveel werk in het ziekenhuis, we hadden om precies te zijn nog en patient over, de rest is allemaal op vakantie naar hun ouders. Na onze patient behandeld te hebben gingen we daarom met de andeer vrijwilligers en de zusters naar La Merced. La Merced is een van de grotere kereken van Antigua, en heeft vandaag zijn processie. We waren met 21 kinderen in rolstoelen, dus we vormden een mooie lange optocht door de straten van Antigua. Een processie op zichzelf, aangezien de stoep hier erg smal is en er maar een rolstoel op past. We hadden het fototoestel niet mee, dus helaas geen fotos. In de kerk lag een mooi kleed, en werden de kinderen (en wij ook) gezegend. Daarna gingen we met de kinderen een ijsje eten. Maar dat lustten ze niet allemaal. Wij hebben toen nog even de ruines van het klooster van La Merced bezocht. Toen we terug kwamen waren de kinderen doodop, maar er was alweer een schoolklas gearriveerd die de kinderen ging vermaken. Ze krijgen dan snoep, en spelen met ze of voeren een toneelstuk op. Weten we gelijk hoe die kinderen aan zulke slechte tanden komen! We moeten dus nog even zien wat in de week van Semana Santa gaan doen aan werk, misschien houden we wel lekker vakantie!

La procession de San Bartolome

Zondag weer een processie gezien, ditmaal de processie van San Bartolome. Nu we Semana Santa naderen worden de processie steeds groter. San Bartolome ligt aan de kant van Antigua waar wij wonen, en kwam dus ook bij ons voor de deur langs. Dat betekende dat er door ons huis ook een kleedje werd gemaakt voor de proceesie (wij dan wel niet, maar die van de tortilleria hadden de hele nacht aan een kleedje gewerkt. De processie kwam om half negen bij ons langs, dus al vroeg op de ochtend was het erg druk. Zo ongeveer de hele Calle de San Luquitas lag vol met kleedjes, en dat was heel mooi om te zien. Fotos volgen nog. Gisteren was het weer eens een hele warme dag en we besloten om te gaan zwemmen. In Antigua zelf hebben ze geen zwembad, dus dan ga je naar een hotel en koop je een kaartje om daar in het zwembda te mogen. We gingen naar Hotel Antigua, een van de 2 vijf sterren hotels. Het was een heel mooi hotel, en het zwembad was ook goed. Maar we zijn toch niet gwened aan zoveel luxe hier. Al is het gek om te bedenken dat we hier een vijf sterren hotel ook kunnen betalen. Alleen niet voor de tijd dat we hier zitten. Het was erg rustig in het zwembad, dus dat gaan we waarschijnlijk nog wel vaker doen. Catherine is vorige week waarschijnlijk toch door een mug gebeten, dus we zijn maar weer onder de klamboe gaan slapen. Ze zeiden dat er in Antigua geen muggen zijn, maar ja, wij denken inmiddels anders. En met het regenseizoen komen er nog meer beestjes, zijn we daar alvast op voorbereid.... In het ziekenhuis wordt het steeds rustiger, veel kinderen gaan voor een of twee weken naar hun ouders in verband met Semana Santa. Het is wel heel grappig om de ouders van de kinderen te zien. Sommige lijken heel erg op hun ouders, en van de meeste komen er ook broertjes en zusjes mee. Ze komen meestal namelijk uit grote gezinnen. Een van de kinderen is de jongste van 11 kinderen. Wij hebben inmiddels nog maar 3 patienten over, waarvan er 2 nog naar huis gaan. Eentje blijft, dat is een abandonado. Dat zijn kinderen die door hun ouders naar het ziekenhuis worden gebracht, alwaar ze een valse naam opgeven, gaan en nooit meer terug komen. De ouders kunnen ze dan niet meer traceren, en die kinderen wonen permanent in het ziekenhuis. Gelukkig hebben de meeste wel gewoon ouders, en het is vooral leuk om te zien hoe de kinderen op hun ouders reageren. 24 April loopt ons visum af, en moeten we over de grens. We hebben besloten dat we in plaats van even over de grens toch nog wel wat willen reizen, en zijn nu aan het uitzoeken wat we nog willen zien. We willen in ieder geval naar Costa Rica. We hebben inmiddels een amerikaanse huisgenoot die 2 jaar in Costa Rica woonde, en zij kon ons nog wel wat tips geven. Verder willen we misschien de ander vestiging van Hermano Pedro in Nicaragua gaan bezoeken. We hebben de Lonely planet en Rough Guide van Midden Amerika geleend en bekijken nu wat we kunnen zien in die 2 weken. We zijn inmiddels wat minder tevreden over onze woonplek, en gaan ook bekijken of we na onze reis misschien nog gaan verhuizen in Antigua. Maar dat horen jullie nog wel. Vanmiddag hebben we salsa les, onze eerste echte les. We hebben al wel veel geoefend, maar nu gaan we het echt leren.

El Volcan Activo Pacaya

Een van de rokende kraters!

Gisterenochtend om 5 uur opgestaan om met een minibusje door heel antigua en vervolgens naar de vulkaan Pacaya gereden te worden. We zaten met 14 mensen in het busje en reden voor ons gevoel heel ver om. Dit komt omdat je om een andere vulkaan, de Agua, heen moet. Aangekomen bij de vulkaan moet je nog 2 uur wandelen naar de top. Het eerste stuk door een bos en daarna door zanderige vulkaangrond, de top.

Bij het begin lopen er een aantal jongetjes rond met takken die tot wandelstok zijn gedoopt, hiervan hebben we er 1 gekocht (3Q). De klim was best zwaar want de vulkaan is aardig stijl. 2 oudere mensen gingen te paard het eerste stuk, dat leek ons wel een goed idee want anders hadden ze het laatste stuk nooit kunnen klimmen. Boven aangekomen bleek de vulkaan inderdaad erg actief! Elke 2 minuten gaf hij een harde knal en kon je stukjes lava zien vliegen. We waren van tevoren gewaarschuwd, als er lava uit zou komen, niet in paniek raken en niet gaan rennen. Maar ja, dan hoor je een knal, en springt er ineens vanalles uit de vulkaan. Wat vervolgens naar beneden komt zeilen als een regen. Je gaat dan toch vanzelf een beetje naar achteren. Maar na een paar regens wil je dan weer meer zien. De Pacaya heeft drie kraters vlak bij elkaar, waarvan er twee aan het spuwen waren toen wij boven stonden. We hadden geluk dat het helemaal helder was toen we boven stonden, en konden dus heel ver kijken. De Pacaya is de laagste vande 4 vulkanen in de buurt. Op de top waren we op 2500 meter. Toen we begonnen met de top te bekimmen werd het zwaarder, het is dan alleen maar los vulkanisch zand. Terug was dan weer veel makkelijker, je kon gewoon naar onder skieen. Enig verschil, gewoon op je schoenen. Catherine had het extra makkelijk op te grote schoenen van Sander.Nadeel, beneden, heel veel zand in je schoenen, en als je dan te grote schoenen aan hebt past er nog veel meer zand in!

Foto's otra vez

De tuin van de kinderen Edras, ons lachebekje (een van onze patientjes) Catherine op het kantoor van onze spaanse school, op de voorgrond het brommertje van de directeur Met Carlton en Olina (onze huisgenoten) uit eten in The Rainbow Cafe De processie van Jocotenango

De opruimers

Las Lisas

Zaterdag ochtend, we zouden om half negen vertrekken. Dus om 5 voor half negen waren wij op de afgesproken plek, geen sterveling te bekennen..... We hadden toch wel echt hier afgesproken? Gelukkig kwamen er om half negen nog andere van het ziekenhuis die ook mee zouden gaan. We weten inmiddels wel hoe het hier gaat met de tijd, maar ja je gaat toch wel een beetje aan je spaans twijfelen als er dan niemand anders is. Om tien voor negen kwamen de busjes. We gingen eerst nog naar Ciudad Vieja waar we meer mensen ophaalden. Op naar Las Lisas. Na 45 min stopten we echter alweer, pauze om te eten. Dat is hier ook heel belangrijk. Het is echt ongelovelijk dat ze elke gelegenheid te baat nemen om te eten. We gingen gelukkig wel weer snel verder. Om 12 uur waren we eindelijk in Las Lisas, nou ja bijna, het laatste stukje moesten we nog met de boot.

Ons reisgezelschap

Eenmaal aangekomen moesten we op zoek naar een hotel. Las Lisas is aan het strand, maar we waren zo ongeveer de enige toeristen. Alle Guatemalteeken gaan er wel zelf naartoe. De hotels zijn er dan ook niet echt naar de maatstaven van toeristen. We kwamen in een hotel terecht met nogal harde bedden, maar ja voor een nachtje was dat niet zo erg. In de kamer waren alleen 2 bedden, een stoel en een tafeltje met een ventilator. De ventilator deed het wel, maar moest je eerst een kwartier aanzetten en dan pas ging hij wat doen. Tja dat hadden we niet bedacht, dus wij dachten dat hij stuk was. In Las Lisas was het erg heet, zo warm hebben we het hier nog niet gehad. Dus hebben we het grootste gedeelte van de middag maar in de zee gezeten. Het zwarte vulkanische zand dat ze hebben lijkt nog wel heter te zijn dan een gewoon wit strand. In het restaurant waar we gingen eten hadden ze geen menu, je moest gewoon bestellen wat je wilde hebben, en als ze het niet hadden dan hoorde je het wel. Ze begonnen ook pas met koken als je het besteld had. Niks vantevoren klaargemaakt dus. De specialiteit was natuurlijk vis, maar daar houden we beiden niet zo van.

Oei, wat zijn wij nog wit!

S avonds gingen we nog eens kijken op het strand, we zagen heel veel mensen met stokken naar het strandlopen. Ze zochten met een zaklamp naar grote krabben en vingen die dan met behulp van een stok. Wij zagen wel veel kleine krabjes, maar alleen als ze wegschoten, er was namelijk niet zoveel licht op het strand. Verder was er een heel heldere sterrenhemel, we hadden nog nooit zoveel sterren gezien. Het leek er zelfs op dat we de melkweg zagen, maar is dat wel mogelijk? Om een uur of elf gingen we terug naar het hotel. Toen bleek dat er een disco naast ons hotel zat. En ze houden hier nogal van veel volume bij muziek. Eigenlijk zetten ze bij elke gelegenheid de volumeknop gewoon helemaal open. Het hotel was ook dicht en de deur van buiten afgesloten, de verantwoordelijke zou waarschijnlijk ook wel ergens in de disco rondlopen, maar ja wie was dat? Gelukkig wisten onze medereizigers dat wel. Maar toen we in bed lagen leek het net alsof we probeerden in een discotheek te gaan slapen. Echt zo hard stond de muziek. We weten wel dat de discos hier om een uur dicht gaan, nog maar twee uur te gaan dus. Na 2 uur reggaeton muziek hield de disco op en konden we eindelijk slapen. Reggaeton is de plaatselijke muziek van Midden Amerika en hier immens populair. Na een wat korte nacht was het de volgende dag weer bloedheet en konden we om 8 uur aangenaam in de zee duiken. Ze hebben in Las Lisas een schildpadden rescue, maar die was gesloten. Dus nog maar wat door Las Lisas gehobbeld en toen konden we wachten op de boot. Daar waren jongentejs die tot hun knieen in het water stonden en met hun blote handen vissen aan het vangen waren. De reis terug was heel mooi, net als de heen reis, we konden veel van de omgeving zien en hadden mooie uitzichten op de vulkanen. Wel werden we nog aangehouden door de politie, die controleerd dan de papieren van de chaufeeur en ze wilden ook onze paspoorten zien. Die zou Sander inpakken, maar dat was hij vergeten. Uiteindelijk bleek dat geen probleem, al moesten we die de volgende keer wel meenemen van de politie. Ze vroegen wel of we amerikaans waren, maar toen dat niet zo was konden we eigenlijk doorrijden. Wat we toen nog niet wisten maar vandaag in de krant lazen, is dat er zaterdag 4 mensen waren vermoord, nogal bruut in de plaatselijke bus. De reden was waarschijnlijk ruzie tussen eigenaren van collectivos. Dat zijn minibusjes die mensen vervoeren, en waar wij ook mee reisden. Maar goed wij kwamen goed thuis en gaan onze paspoorten niet meer vergeten!

De inburgering

Als late reactie, Marlies, we zullen die inburgerings test nog eens maken, maar ja nu we toch niet in NL zijn, en we zouden zakken, kunnen we natuurlijk altijd nog overwegen om dan maar hier in het warme midden amerika te blijven. Dan kunnen alle uitgeprocedeerde familieleden bij ons komen wonen..... Misschien komen we als we beter worden in spaans nog wel in aanmerking voor een Guatemalteeks staatsburgerschap. Alhoewel, als je hier maar geld hebt kun je veel kopen dus dat zouden we waarschijnlijk nog wel kunnen kopen....Ben je zelf eigenlijk wel geslaagd voor de test? We proberen de test binnekort nog een keer te maken, maar ja we zitten al snel een uur achter het internet, en dan hebben we meestal geen zin meer. In Juni bestaat het ziekenhuis 25 jaar, dat houd dus een jubileumfeets in. Helaas zijn wij tegen die tijd alweer in Nederland, maar ze zijn er erg druk mee, er wordt een DVD gemaakt en ze hebben elke week een reunion, een bijeeenkomst waarin ze vanalles bespreken. Wij gaan straks een t shirt van het jubileum kopen, maar die komt nog wel op de foto. De hele maand juni gaan ze festiviteiten organiseren en wij zullen daar wel een gedeelte van meemaken.

De eerste regen

Vanochtend is de eerste regen gevallen, normaal komt er geen druppel voor eind april, maar nadat we vorige maand al wat druppels hebben gehad, kregen we nu de eerste echte bui. Gelukkig begon die om 6 uur in de ochtend en konden we nog lekker slapen. Maar toen de wekker om kwart voor 7 ging regende het nog steeds. We gingen maar eens buiten kijken, en het viel nog allezins mee. Regen zoals je die in NL ook kunt hebben, en niet van die stortbuien zoals ze die hier hebben. Maar goed het regnde flink, en aangezien we niks tegen de regen hebben sinds we onze paraplu in Tikal kwijt raakte besloten we maar in bed te blijven liggen. Voordat we bij Hermano Pedro aan zouden komen zouden we kletsnat zijn en dan werd het toch niks met werken. Daarbij kwam dat we gisteren uit waren geweest, naar La sala, waar we de verjaardag van Eefje vierden. (ander nederlands meisje dat in HP werkt). De regen hield wel als nel op en dus waren we maar drie kwartier te laat op ons werk. Bleek sowieso geen probleem, want door de regen liepen ze nogal achter op schema en lagen de meeste kinderen met een natte luier in bed. Er waren maar drie zusters, terwijl er normaal een stuk of 6 zijn. Het werd dus een hele klus om die kinderen te laten verschonen voor de fysioterapie. Verder kwam er om 9:15 een hele schoolklas, die in het teken van Semana Santa activiteiten had georganiseerd voor de kinderen. Dus 30 van de 42 kinderen werden naar een ander zaal gebracht waar ze naar een toneelstuk van de schoolklas gingen kijken. Geen werk voor ons dus, dus konden we mee gaan kijken. Het was een soort variant van roodkapje. Gelukkig konden we na het toneelstuk nog wel al onze patienten behandelen. Morgen gaan we met de het personeel van het ziekenhuis naar Las Lisas aan de kust. We zijn benieuwd want het is een vulanische kust en daar heben ze dan zwart zand. Vandaag nog snel even slippers gekocht voor het strand. Slippers gaan hier in de maat S t/m L, wat normaal bij ons breedte inhoud, maar hier voor de lengte staat. Catherine had nu ineens maat L van schoenen, want ze is toch wel groot hier.

La procession de Jocotenango

Zondag was de processie van Jocotenango, en deze keer gingen we maar weer eens kijken. De processies worden alsmaar mooier en groter. We dachten dat alle processie heel langzaam gaan, maar deze was een stuk sneller dan de vorige. We wilden s avonds nog een keer gaan kijken, want ons was verteld dat het dan nog veel mooier is. Dus wij s avonds nog een keer, maar deze processie was zo snel dat we hem al bijna gemist hadden. Jocotenango is namelijk een nabijgelegen dorp en de processie had al bijna de stad verlaten. S avonds hebben ze allemaal lichtjes op de beelden en rondom een lichtbalk. Omdat de processie beweegt moet er dan dus ook een grote generator mee in de optocht. Gelukkig moesten de beelden nog een rondje draaien voordat ze de stad verlaten en zo konden we alles toch nog goed zien. We konden namelijk niet meer voor de processie komen, zo druk was het. Omdat we toch steeds meer over berovingen horen, vooral s avonds hadden we de camera maar niet meegenomen, dus geen fotos van de processie in het donker... We worden er wel een beetje paranoia van want je weet echt niet meer wat je wel en niet kunt doen met je waardevolle spullen. Maar goed we nemen nu de camera wat minder vaak mee, en weinig geld als het al donker is. Gisteren gingen we met de andere nederlandse vrijwilligers uit het ziekenhuis uit. Dinsdag blijkt namelijk de dag te zijn. De ontmoetingsplek is dan in het park. Dus wij naar het park. Eerst gingen we naar de Monoloco, waar het elke dinsdag Ladys night blijkt te zijn. Dat houd in dat je als meisje overal door kunt lopen, en dat je als jongen eerst een drankje beneden moet kopen alvorens je naar boven naar de Ladys night mag. We moesten dus eerst een drankje voor de jongens kopen. Boven heb je twee verschillende bars. De ene is voor de Chicas, die heel goedkoop drinken kunnen kopen. De andere is voor de Chicos, die aanzienlijk meer moeten betalen aan hun bar. Drinken halen werd dus een meiden taakje. Daarna gingen we nog naar La sin ventura, wat ernaast ligt. Dit is zoiets als de lokale salsa tent. Leuke muziek en veel lokale bevolking naast alle toeristen. Dus als je een Guatemalteek wilt hebben hoef je hier alleen maar naartoe te gaan. We heben hier verder een beetje een kook dip, we kunnen niet zoveel anders meer verzinnen. En ze hebben hier niet alles wat we gewend zijn, daarbij zijn onze kookmogelijkheden enigzins beperkt. Dus we moeten maar eens nieuwe dingen proberen.

De Finca "La Azotea"

"La Azotea" is de naam van de Finca Vandaag gingen we naar een Finca (koffieplantage) in Jocotenango, een dorpje dat inmiddels aan Antigua is vastgegroeid. Gloria had ons deze finca aangeraden, er zijn er namelijk nogal veel in de buurt. Het was een hele mooie finca, met een paarden ranch erbij en een museum. In het museum leerden wij veel over koffie, zolas welke soorten je hebt en hoe ze in verschillende landen op een andere manier koffie plukken.

Waardoor er veel verschil in kwaliteit bestaat. Het schijnt dat de goede koffie hier vandaan komt, en dat de realtief slechtere koffie uit Brazilie komt. Want daar worden de koffie bonen machinaal geplukt, en hier gebeurt dat nog met de hand. Het museum over de Guatemalteekse klederdracht dat erbij zat was wel leuk, maar het meeste hadden we tijdens onze reis al in het echt gezien. Ja we worden wel een beetje verwend hier. Naast het museum hadden ze een natuurpad aangelegd. Dat kwam uit op de finca zelf, waar wij eens even tussen de koffieplanten gingen kijken. We wisten niet of dit wel de bedoeling was, maar ja.... Ze hadden ook een tuin met allemaal inheems ebomen. Bananebomen met bloemen, papaya bomen heel veel papayas. Wij wisten niet dat er zoveel papayas aan een boom groeien!Ongeveer 8 per boom, met een heel dun stammetje.. Het begint nu echt warmer te worden in Antigua, ze noemen het hier nu ook zomer. In april zal het tussen de 30 en 40 graden worden zeggen ze... dus we gaan nog een warme tijd tegemoet, en vandaag brandden we al bijna weg op de Finca... Sinds eergisteren hebben we er twee nieuwe huisgenoten bij, uit Bristol, UK. Erg leuk is dat zij lekker engels praten, en niet zo amerikaans. Gaan we weer een beetje beter engels spreken. We kunnen het wel goed vinden met Carlton en Olina, dus daar horen jullie vast nog meer over, ze blijven namelijk een maand in Antigua.

De Fuego spuwt!

Zondag avond half tien. Catherine ging maar eens douchen. Maar na 5 minuten riep Sander, dat ze er snel uit moest komen. Want de vulkaan de Fuego was aan het rommelen. Wij snel het dak op en vanaf het dak hebben we een heel mooi uitzicht op de vulkaan. Het was hartstikke donker en er kwam gloeiende rode lava uit de krater van de Fuego. De lava baande zich een weg naar onder als een rivier, heel mooi om te zien. Zo af en toe kwam er dan nog een gloeiend stuk uit de krater dat we dan mooi naar beneden konden volgen. De Fuego is een van de 4 vulkanen rondom Antigua die 2 jaar geleden nog een uitbarsting heeft gehad. Sindsdien rommelt de vulkaan nog erg, maar zo heel af en toe heeft hij ook eeen kleine uitbarsting van lava. Wij vonden het wel een mooie toevoeging aan de belevenissen hier! We hebben geprobeerd om er foto s van te maken, maar dat lukte niet echt, daarvoor was het toch te ver weg en te donker. Op de foto s zie je alleen maar rode stipjes in een donker vlak. En nu maar hopen dat het bij deze kleine mooie uitbarsting blijft! Een van de andere vulkanen, de Pacaya is namelijk ook nog actief. Deze kun je ook beklimmen, wat we misschien nog wel gaan doen. Eerst willen we nog de vulkaan de Agua, waar we steeds uitzicht op hebben beklimmen. De Agua is een slapende vulkaan, en ook te beklimmen op gympen. Want we beginnen inmiddels wel een beetje spijt te krijgen van het niet meenemen van onze wandelschoenen.....

Andere werkzaamheden

De afgelopen week hebben we contact gehad met Pater Jose. Deze is Directeur van het ziekenhuis en gaat over de website van Hermano Pedro. Sander wou namelijk weten of er hulp nodig was bij het updaten van de website, deze is namelijk het laatst bijgewerkt in 2004. Toen er plotseling een cameraploeg de physiotherapie zaal binnen kwam zetten hebben we met een vrouw gesproken die daarbij was. Zij bleek de PR manager van het ziekenhuis te zijn en de film voor een dvd ter ere van het 25 jarig bestaan van de organisatie. Natuurlijk meteen nagevraagd hoe het zat met de website en via haar in contact gekomen met de pater. Via de pater vervolgens kennis gemaakt met een pizzaboer uit Guetemala stad die met een nieuwe website bezig is. Dit was op dinsdag en hij zou die avond of de dag erna de files toesturen om de site te bewerken. Deze heeft sander tot nog toe niet ontvangen dus vandaag maar mailtje gestuurd. Verder zou er een pc zijn met software waarop gewerkt kon worden maar dei is ook nog niet beschikbaar.... erg benieuwd of de website af is na 3 maanden!? Komende week gaat sander dus proberen iets te doen aan de site. Dit kan omdat hij niet meer verder gaat met spaans lessen (de 20 uur zijn op), Catherine vindt het Spaans leren leuker en heeft nog een pittig weekje voor de boeg. Zij gaat namelijk bijna elke dag 4 uur les volgen na het werk bij Hermano Pedro, pittig.

De eerste processie

Sinds vorige week zondag zijn we in de aanloop naar Semana Santa (pasen bij ons). dat is zo ongeveer de belangrijkste religieuze gebeurtenis van het jaar hier. Dus wij waren benieuwd. Waar het op neer komt is dat ze op ware groote beelden op een grote draagbaar door de straten sjouwen. De beelden staan de rest van het jaar in de kerk waar ze thuishoren. Elke week doet een andere kerk de processie. De draagbaren zijn heel groot en worden door gemiddeld wel 60 mensen tegelijk gedragen. Die moeten allemaal in hetzelfde tempo lopen, en omdat de beelden zo zwaar zijn wiebelen ze steeds van het ene op het andere been. Elk blok wordt er van dragers gewisseld. Wij dachten dat dat kwam omdat het zo zwaar is. Maar dat blijkt niet de enige reden. Je moet namelijk per blok betalen om mee te mogen helpen met dragen! En het is nog niet goedkoop ook! Deze eerste processie kwam vanuit een dopr vlakbij Antigua. Een processie begint meestal om 12 uur smiddags en duurt dan tot middernacht of tot 2 uur s nachts. Wij hebben alleen overdag gekeken, maar hetschijnt dat het s avonds nog mooier is. Dat moeten we dus nog eens uitvinden... De stoet gaat heel erg langzaam, daar kwamen we nog eens goed achter toen we besloten om twee keer te kijken. Eerts hadden we gezien hoe de stoet de stad in kwam, daarna ging hij langs ons huis. Wij wonen achter een kerk, waar de processie dan een blokje om de kerk liep. Het blokje zal ongeveer 300 toy 400 meter zijn. Daar deed de processie dan meer dan uur over, dus dat zal wel zwaar zijn als je een blokje meeloopt! Het was wel mooi om te zien. Ze versieren het beeld met bloemen, die meedeinen op het gewiebel van de draagbaar. Verder zijn alle mensen die meelopen of verkleed of in hun mooie kleren. Het beeld hullen ze constant in wierook. Ze zijn verkleed als romeinen, lieden van de kerk, of in helemaal paarse pakjes. Dit was de processie van de Santa Catalina kerk, die elk jaar de eerste processie doet. Alle mensen die tot deze kerk behoren leggen op de route van de processie een soort grasbedden waarop ze nog bloemen neerleggen of ze maken met behulp van mallen mooie figuren op de weg met verschillende kleuren zaagsel. Van opruimen weten ze hier van wanten, want achteraan de processie lopen 4 mannetjes die gelijk alle rotzooien de wegversieringen opruimen. Gevolgd door een bulldozer. En als dit geweest is kan het gewone verkeer er pas weer langs. Vanaf is er dus elke week een processie. Bij navraag blijkt dat de meeste mensen die processie de gehele dag volgen en de volgende dag gewoon weer moeten werken. Wel een beetje zwaar als het pas om 2 uur is afgelopen, maar ja ze vinden dat hier normaal...

En toen hadden we geen water...

We zullen jullie nog even updaten over het geen water verhaal. Vrijdag avond kwam er geen water meer uit de kraan. Nou gebeurt het hier wel vaker dat de waterdruk erg laag is. Ze zijn dan ergens anders in huis meestal een pila aan het vullen. En de waterdruk is tussen de middag ook altijd wat lager. Maar geen water hadden we eigenlijk nog niet gehad. Maar goed alles kost hier tijd. Dus we dachten dat het de volgende dag wel opgelost zou zijn. Niet dus. De volgende dag hadden we nog steeds geen water. Dus toen gingen we dat maar even aan Valerie vragen. Zij had het ook al gemerkt. Normaal komt dat omdat ze dan ergens aan de weg aan het werken zijn en er een waterleiding geraakt wordt. Schijnt hier zelfs redelijk normaal te zijn. Wij besloten naar Guate te gaan. Daar naar het mooie winkelcentrum. Konden we gelijk daar naar de wc want spoelen ging bij ons alleen maar met een emmertje. Toen we terug kwamen aan het eind van de middag bleken we nog steeds geen water te hebben. Dat begon nu toch wel enigzins irritant te worden. Gezien dat we eigenlijk wilden wassen en we toch wel weer eens graag onder de douche wilden, i.p.v. alleen maar wassen met een teiltje water. En het feit dat we nu nog geen water hadden was ook een slecht voorteken voor het resterende deel van het weekend. Ze zijn hier namelijk niet zo actief op zondag. S avonds besloten we maar uit eten te gaan, want we konden ook niet afwassen en zoveel was er dus niet meer om te koken. Het enige water wat we hadden gebruikten we namelijk om te wassen, en omdat we niet wisten hoelang het nog ging duren waren we daar maar zuinig op. Toen we naar het restaurant liepen was de buurman van 3 huizen verder zijn auto aan het wassen, met een waterslang. Vonden we wel een beetje gek. Had hij dan wel water? Die avond bleek dat Gloria ook weer water had. Het werd dus steeds gekker. Iedereen bleek weer water te hebben, maar bij ons kwam er nog steeds geen druppel uit de kraan. Het huis is namelijk zo ingedeeld. Vanaf de straat zijn het eigenlijk4 huizen. Het eerste huis heeft een deur aan de straat. Naast dat huis zit een deur waarmee je in een gang komt, aan die gang zitten dan nog eens drie deuren die leiden naar de 3 huizen erachter. Het huis was eerst van Opa en Oma. Die schonken hun vier kinderen allen een evenredig deel. Het voorste deel van de zus van Gloria is verkocht aan een familie. Het tweede deel is van de broer van Gloria die daar woont met zijn gezin. Hij is meubelmaker en zijn vrouw heeft een tortilleria aan huis. Hert derde huis is van Gloria en het vierde was van de broer van Gloria, maar die ging scheiden van zijn vrouw en verkocht het aan Valerie. Daar wonen wij nu dus. Gloria bouwde er een tweede verdiepng op, ging daar zelf wonen en opa en oma wonen beneden. Maar Opa is sinds kort gesorven en oma woont nu boven bij Gloria. Het gedeelte van Gloria en Valerie is open waardoor je heen en weer kunt lopen tussen de gedeeltes. Het hele huis heeft een wateraansluiting. Alleen Gloria heeft een eigen aan laten leggen, omdat ze naar eigen zeggen niet het water van de hele familie wil betalen. Ons water komt dus eerst langs het eerste huis en de tortilleria. Toen Valerie bij Gloria kwam vragen hoe het kon dat zij geen water had, ging oma wel even bij de tortilleria kijken. Die blijken namelijk de hoofdkraan in hun huis te hebben. Daar bleek het probleem te zitten. Bij de hoofdkraan was onze leiding dicht gedraaid. Dus oma draaid die open en we hadden weer water..... Het vermoeden bestaat dat er een lek was in de tortilleria waarop die alles hebben dichtgedraaid. Het lek hebben gemaakt, en daarna het meeste weer open. De onze waren ze alleen vergeten. Het mooie is dat ze je dat niet vertellen, en ook achteraf niet gaan uitleggen waarom ze dat gedaan hebben. Beetje gek naar NL maatstafen. Valerie weet inmiddels wel waar de hoofdkraan zit en kan hem dus zelf weer opendraaien, mocht hij onverhoopt weer eens worden dichtgedraaid. Het vermoeden bestaat namelijk de ze het de volgende keer ook niet zullen vertellen. Valerie heeft namelijk oma gestuurd om aan hun te vertellen dat ze het toch niet zo op prijs stelt dat ze over zulke zaken niet geinformeerd wordt. Maar van Europeanen nemen ze dat toch niet aan...

Uit reisdagboek 12-02-2006

Hieronder nog een stukje tekst dat we in ons reisdagboekje hebben geschreven: 12-02-2006 Antigua Ons nieuwe studentenhuis. We zitten dus niet zoals gepland in "Casa de Gloria" maar in "Valerie´s house". Hier hebben we een redelijke kamer van ongeveer 3*3 meter met een grote klerenkast en een lekker bed. ook hebben we een klein bureautje en een giga ventiltor. De klamboe hebben we gelukkig niet meer nodig want er zijn hier geen muggen, sander heeft wel nog 3 vlooien beten en 1 beet van een raar ander insectje. We zaten met 2 duitse meisjes in huis. Niks spaans oefenen maar lekker duits spreken. En de huis eigenresse is net terug van 7 mnd Londen dus daarmee spreken we Engels. Verder nog NL met elkaar, en buitenshuis dan toch mar spaans proberen. We kunnen niet zeggen dat we niet met taal bezig zijn! Donderdag zijn we bij Hermanos Pedro gaan kijken. Het Ziekenhuis bleek heel groot, i.i.g. groter dan we hadden gedacht. Jessica gaf ons een rondleiding en we konden s´middags terug komen om ons in te laten schrijven als vrijwilliger. Dus wij boodschappen doen en koken s´middags terug maar we bleken pasfoto´s + kopie paspoort nodig te hebben voor de inschrijving.Het tempo ligt hier niet zo hoog vandaar het advies om dan morgen maar terug te komen. Wij pasfoto´s laten maken. Dat gaat hier gewoon met een digitale camer en een hulpje die een lichtbalk bij je hoofd houd. Als je de camera maar dicht genoeg bij iemand houdt krijg je alleen het hoofd erop!De foto´s zouden in nederland dan ook worden afgekeurd als officiele foto´s. Maar goed de foto´s zijn wel leuk leuk! Verder nog maar eens door Antigua geslenterd. We kunnen veel vragen aan onze duitse huisgenootjes en aan Valerie. Vrijdag zijn we weer naar HP geweest. na het inschrijven gingen we maar eens rondkijken op de kinderafdeling. Daar bleken nog 6 ndere vrijwilligers rond te huppelen. We werden voorgesteld aan 2 van de 4 fysiotherapeuten, aan de andere 2 hebben we ons zelf voorgesteld tijdens de behandelingen die we bijwoonden. Nog een beetje met de kinderen gespeeld en met andere vrijwilligers gekletst. Waaronder 1 Nederlandse. Verbazingwekkend en voor ons erg lastig, vinden wij de manier vaan aanpak: Kijk maar een beetje rond en doe wat je leuk lijkt. Grrr, en als je vraagt waar ze de meeste hulp nodig hebben dan zeggen ze overal!? We weten hier nog niet zoveel raad mee, we willen namelijk wel een beetje constructief bezig zijn.

Nog een keer Guate

Vandaag zijn we nog een keer naar Guate gegaan. Ja zullen jullie nu wel denken, dat was toch niks. Was het ook niet echt, maar voor het eerst was het weer hier maar matig. Het was erg bewolkt en af en toe een drup regen. Maar het werd wel weer een beetje beter. We gingen nu naar de winlelcentrums in Guate en de bus die we hadden deze keer een hele snelle bus. De bussen hier rijden dus maar hoe ze willen. In de winklecentrums kwamen we vooral de rijkere laag van Guatemala tegen, maar nog steeds erg weinig toeristen. We konden hier uit veel meer dingen kiezen dan in Antigua maar het was ook gelijk veel duurder. Niet te betalen voor de gemiddelde Guatemalteek. Die zou dan de helft van zijn maandsalaris aan broek moeten besteden. In de bus naar Guate was het zo druk dat er een jongen naast ons kwam zitten. Redelijk op het eind van zijn reis vroeg hij of we broer en zus waren enn waar we vandsaan kwamen. Hij had zich waarschijnlijk steeds afgevraagd wat voor een taal we spraken. Hij kende NL niet, en vroeg waar dat dan bij lag. Duitsland kende hij wel, maar alleen van de kaart. Hert is grappig om te merken dat ze hier toeristen aanspreken. Wij doen dat eigenlijk niet in NL.. Nadeel is dat we sinds gisteravond geen water meer hebben in ons huis. Volgens Valerie komt dat wel vaker voor. Ze werken dan ergens aan de weg en beschadigen de waterleiding. Het duurt dan even voordat dat weer gemaakt is. Want ook dat gaat op een Guatemalteeks tempo. We hebben nu nog een reserve voorraad in een tank op het dak. (Althans Gloria heeft dat en daar maken wij ook dankbaar gebruik van). We zijn dus benieuwd of we straks weer water hebben.... Het is wel raar als je de kraan opendraait en je hoort alleen een beetje gepruttel. Inmiddels snappen we ook waarom veel mensen hier een grote zwarte watertank op het dak hebben.

Nog een foto sessie

Wij aan een Licuado de Papaya/ banano con yoghurt in Panajachel bij Deli.. Daniela (dochter van Gloria) in de hangmat die ons hielp met spaans huiswerk, maar niet op de foto wilde Sander studeert zo hard spaans.... in zijn nationale voetbalclub Guate t shirt Onze kamer grenzend aan de patio De keuken/ woonkamer De andere hoek van de keuken/ woonkamer De patio met onze mooie wenteltrap naar het terras Hermano Pedro, waar we werken. Links de kerk rechts de ingang van het ziekenhuis. La Catedral de Antigua La Catedral de Antigua op aswoensdag