Als allereerste Marieke gefeliciteerd met je verjaardag! Als tweede onze excuses voor het vele leesvoer. We gebruiken de weblog ook een beetje als dagboek namelijk. En als derde hieronder een stukje tekst dat we in ons reisdagboekje hebben geschreven en nu alsnog publiceren (er volgen nog meer).... Chichicastenango, 05-02-06 Het lijkt voor ons dat hetverschil tussen arm en rijk heel groot is in Guatemala, al mermen we daar zelf weinig van in de steden zelf. Vooral als we in de bus zitten zien we grote verschillen tussen dorpen, de bouw en materialen van huizen en het verschil in bezit. We hebben inmiddels het idée datwe voor onszelf grenzen moeten stellen. In hoeverre laten we b.v. kinderen ons aanraken en aan onze spullen zitten. Want is het wel allemaal onschuldig? Het ene kind raakt je hand aan omdathet nieuwsgierig is, het andere raakt je hand aan en vraagt vervolgens om een quetzal. Hetwerken gaat hier enorm traag. Wij krijgen er echt de kriebels van. De tegellegger in het museum deed ongeveer een halve dag over 7 tegels leggen. Het leek erop dathij daarna ook klaar was voor die dag. Ook de metselaars naast ons hotel in chichi schoten niet erg op. En het opbouwen van een relatief simpel standje op de markt duurt ook al gauw 1 1/2 uur… Zo schiet het ook niet echt op denken wij dan als Hollanders. Opvallend vonden we ook dat de baby´s en kleine kinderen hier nauwelijks huilen. De baby´s en kleintjes worden de hele dag meegezeuld in een doek op de rug vanmama, krijgen eten als ze honger hebben en hebben het lekker warm zo op de rug bij moeders. Ze kunnen er lekker slapen en anders rondkijken. En als moeder weg gaat blijft het kind bij broer of zus. Gevolg is dat we pas een keer een baby hebben horen huilen. Geeft te denken over de nederlandse behandeling / opvoeding van baby´s. ´t kind zit ook de hele dag in een doek dat ruikt naar mama of haarzelf. Baby worden wel vaak zo ingepakt dat ze thuis bij wijze van spreken zo aan de kapstok kunnen worden gehangen!